ترس از تاریکی در کودکان موضوعی طبیعی و رایج است؛ بسیاری از بزرگسالان نیز اعتراف می‌کنند که حتی در سنین بالا، تاریکی هنوز برایشان ترسناک است. پس طبیعی است که ذهن خلاق کودک، تاریکی را با هیولاها، سایه‌های عجیب و صداهای ناشناس پر کند. اما جای نگرانی نیست؛ با روش‌های ساده و محبت‌آمیز می‌توان به کودکان کمک کرد تا این ترس را پشت سر بگذارند.
۱. با کودک همدلانه گفتگو کنید
اولین قدم برای کمک به کودک، گوش دادن به احساسات اوست. سعی نکنید ترسش را بی‌ارزش جلوه دهید یا سریعاً آن را انکار کنید. گفتن «هیچ هیولایی وجود نداره» شاید برای شما آرام‌بخش باشد، اما ممکن است در ذهن کودک نتیجه‌ای برعکس داشته باشد.
از او بخواهید دقیقاً توضیح دهد چه چیزی در تاریکی برایش ترسناک است. سپس با نرمی و مهربانی به او اطمینان دهید که در امان است و هر وقت نیاز داشت، شما در کنارش هستید.
۲. شجاعت کودک را تقویت کنید
تحسین‌های صادقانه تأثیر فوق‌العاده‌ای بر اعتمادبه‌نفس کودک دارند. اگر متوجه شدید که کودک شب بدون گریه به تخت می‌رود یا سعی می‌کند با تاریکی کنار بیاید، حتماً او را بابت این تلاش‌ها تشویق کنید.
جملاتی مثل «تو خیلی شجاعی که امشب خودت به اتاقت رفتی» یا «من بهت افتخار می‌کنم که با ترست روبرو شدی» می‌توانند به او کمک کنند تا خودش را قوی‌تر از ترسش ببیند.
۳. نور ملایمی برای شب فراهم کنید
استفاده از چراغ خواب‌های فانتزی و ملایم می‌تواند فضای اتاق را از وحشت به آرامش تبدیل کند. چراغ‌هایی با شکل حیوانات، ستاره‌افشان‌ها یا چراغ‌های کوچک قابل حمل، گزینه‌های خوبی هستند.
فقط دقت کنید که نور بیش از حد شدید نباشد تا خواب کودک مختل نشود و سایه‌های عجیب هم ایجاد نکند. اگر کودک نیاز دارد شب به دستشویی برود، نور کم در راهرو یا حمام هم می‌تواند احساس امنیت را تقویت کند.
۴. تاریکی را به بازی تبدیل کنید
تاریکی برای کودک، نشانه خطر است. اما شما می‌توانید با بازی و خلاقیت این تصویر ذهنی را تغییر دهید. شب‌ها با چراغ‌قوه نمایش سایه‌ای راه بیندازید یا مهمانی کوچکی با دستبندهای شب‌تاب در اتاقش ترتیب دهید.
وقتی کودک در محیط تاریک می‌خندد و لذت میبرد، ذهنش یاد می‌گیرد که تاریکی لزوماً ترسناک نیست. این تمرین‌ها باعث می‌شود کودک احساس کنترل بیشتری روی شرایط داشته باشد.
۵. تمرین ۱۰ ثانیه‌ای را امتحان کنید
برخی کودکان از خود تاریکی نمی‌ترسند، بلکه از لحظه ورود به آن وحشت دارند. وقتی ناگهان چراغ خاموش می‌شود و چشم‌ها هنوز به تاریکی عادت نکرده‌اند، احساس ناامنی بیشتر می‌شود.
در این روش ساده، از کودک بخواهید با چشم‌های بسته ۱۰ ثانیه صبر کند، در حالی که چراغ خاموش می‌شود. بعد چشم‌هایش را باز کند. با این تمرین، مغز به‌تدریج به شرایط نوری جدید عادت می‌کند و ترس کاهش می‌یابد، مخصوصاً اگر چراغ خواب هم روشن باشد.
کودکان با تخیلات گسترده‌ای که دارند، گاهی از چیزهایی می‌ترسند که ما نمی‌بینیم. اما با درک، همراهی، تشویق و کمی خلاقیت، می‌توان دنیای شبانه آن‌ها را آرام‌تر کرد. ترس از تاریکی همیشه باقی نمی‌ماند؛ اما تجربه حمایت والدین در این مسیر، در ذهن کودک ماندگار خواهد بود.
نظر شما چیه؟ شما برای کمک به فرزند دلبندتان در تاریکی از چه روش‌هایی استفاده کردید؟
