علائم و نشانه های اوتیسم در نوزادان؛ چگونه می‌توانیم اوتیسم را در نوزادان تشخیص دهیم؟

اوتیسم یکی از اختلالات عصبی-رشدی است که می‌تواند بر نحوه تعامل کودک با دیگران، مهارت‌های زبانی و رفتارهای اجتماعی او تأثیر بگذارد. یکی از بزرگترین چالش‌ها برای والدین نوزادان، شناسایی علائم اوتیسم در سنین اولیه است. در بسیاری از موارد، تشخیص زودهنگام می‌تواند نقش بسیار مهمی در بهبود توانایی‌های کودک داشته باشد و به مداخلات مؤثرتر منجر شود. آیا می‌دانید چگونه می‌توانید اوتیسم را در نوزاد خود شناسایی کنید؟ در این مقاله به طور مفصل به علائم و نشانه‌های اوتیسم در نوزادان خواهیم پرداخت و روش‌های تشخیص این اختلال را بررسی می‌کنیم. اگر شما نیز می‌خواهید از سلامت نوزاد خود اطمینان حاصل کنید و با علائم هشداردهنده آشنا شوید، این مقاله به شما کمک خواهد کرد.

علائم و نشانه‌های اوتیسم در نوزادان

اوتیسم یا اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک اختلال عصبی-رشدی است که بر نحوه تعامل فرد با دیگران، ارتباطات، یادگیری و رفتار تأثیر می‌گذارد. این اختلال معمولاً در سال‌های اولیه زندگی کودک تشخیص داده می‌شود و هرچه زودتر تشخیص داده شود، بهتر می‌توان مداخلات درمانی مؤثری را آغاز کرد. تشخیص زودهنگام این اختلال می‌تواند به والدین کمک کند تا اقدامات لازم را برای حمایت از کودک خود انجام دهند و کیفیت زندگی او را بهبود بخشند. در این مقاله به بررسی علائم و نشانه‌های اوتیسم در نوزادان می‌پردازیم و نحوه تشخیص این اختلال را مورد بررسی قرار می‌دهیم.

بی‌تفاوتی نسبت به محرک‌های اجتماعی

یکی از اولین نشانه‌های اوتیسم در نوزادان، بی‌تفاوتی یا واکنش‌های ضعیف به محرک‌های اجتماعی است. در ابتدا، نوزادان به‌طور طبیعی باید نسبت به صداهای اطراف، چهره‌ها و تماس چشمی با والدین واکنش نشان دهند. اما نوزادان مبتلا به اوتیسم ممکن است به چهره‌ها، صداها یا حتی به تماس‌های فیزیکی حساسیت کمتری داشته باشند یا به‌طور کلی نسبت به این محرک‌ها بی‌تفاوت باشند. برای مثال، نوزادانی که مبتلا به اوتیسم هستند ممکن است از لبخند زدن والدین یا تماس چشمی خودداری کنند و به این قبیل اشاره‌ها یا صداها به درستی واکنش نشان ندهند. این بی‌تفاوتی می‌تواند در اوایل رشد نوزاد قابل مشاهده باشد و از علائم اولیه باشد که والدین باید به آن توجه کنند.

تأخیر در رشد زبانی

یکی از رایج‌ترین علائم اوتیسم در نوزادان تأخیر در رشد زبانی است. نوزادانی که به‌طور طبیعی رشد می‌کنند، معمولاً در سنین مشخصی شروع به تولید صدا، کلمات و حتی عبارات ساده می‌کنند. اما نوزادان مبتلا به اوتیسم ممکن است به‌طور قابل توجهی تأخیر در شروع گفتار داشته باشند یا حتی اصلاً قادر به تولید کلمات نباشند. این تأخیر می‌تواند شامل عدم استفاده از واژه‌ها در سنین معمول یا عدم توانایی در برقراری ارتباط با والدین باشد. علاوه بر این، نوزادان مبتلا به اوتیسم ممکن است قادر به تقلید صداهای اطرافیان خود نباشند که یکی از مراحل طبیعی رشد زبان است. این علامت می‌تواند والدین را به توجه به تشخیص زودهنگام ترغیب کند.

رفتارهای تکراری و محدود

یکی دیگر از نشانه‌های رایج اوتیسم در نوزادان رفتارهای تکراری است. نوزادان مبتلا به اوتیسم ممکن است رفتارهایی مانند تکان دادن دست‌ها، چرخیدن به دور خود، نگاه کردن به یک شیء خاص برای مدت طولانی یا انجام اعمال تکراری دیگر را نشان دهند. این رفتارها اغلب نشان‌دهنده نقص در تعاملات اجتماعی یا تمایل به انجام فعالیت‌هایی هستند که موجب احساس امنیت یا آرامش در نوزاد می‌شود. نوزادان مبتلا به اوتیسم ممکن است تمایل زیادی به انجام کارهای مشابه به‌طور مکرر داشته باشند، مانند مرتب کردن اشیاء یا نگاه کردن به چرخش یک شیء خاص. این رفتارها معمولاً بدون تغییر یا تکامل در طول زمان ادامه پیدا می‌کنند و می‌توانند یکی از علائم برجسته اوتیسم باشند.

حساسیت‌های حسی غیرمعمول

یکی از ویژگی‌های اوتیسم، حساسیت‌های حسی غیرمعمول است. نوزادان مبتلا به اوتیسم ممکن است نسبت به صداها، نورها، بافت‌ها یا لمس‌های مختلف حساسیت‌های متفاوتی داشته باشند. به‌طور مثال، ممکن است به صداهای بلند یا نورهای شدید واکنش‌های شدیدی نشان دهند و از آن‌ها احساس ترس کنند یا از آن‌ها دوری کنند. برعکس، برخی نوزادان مبتلا به اوتیسم ممکن است نسبت به برخی محرک‌های حسی مانند لمس‌های خاص یا صداها بی‌تفاوت باشند و واکنش کمی نشان دهند. این حساسیت‌های غیرمعمول می‌تواند باعث دشواری در تطابق نوزاد با محیط‌های اجتماعی یا فیزیکی شود و یکی از علائم بارز این اختلال باشد.

مشکلات در تعاملات اجتماعی

یکی از دیگر نشانه‌های رایج اوتیسم، مشکلات در تعاملات اجتماعی است. نوزادان مبتلا به اوتیسم ممکن است مشکلاتی در برقراری ارتباط با دیگران داشته باشند و از تماس‌های اجتماعی یا بازی‌های گروهی اجتناب کنند. آن‌ها ممکن است نسبت به اطرافیان خود بی‌توجه باشند و واکنش‌های اجتماعی معمول مانند لبخند زدن یا تلاش برای جلب توجه را نشان ندهند. این کودکان ممکن است قادر به برقراری تماس چشمی با افراد نباشند یا در واکنش به نامشان یا در پی گرفتن دست از دیگران، جواب ندهند. این مشکلات اجتماعی می‌توانند در تعاملات اولیه کودک با دیگران تأثیر منفی بگذارند.

عدم تقلید از رفتارها

در سال‌های اول زندگی، نوزادان شروع به تقلید رفتارهای دیگران می‌کنند، مانند تقلید از حرکت‌های صورت یا صداهای اطرافیان. اما نوزادان مبتلا به اوتیسم ممکن است این رفتارها را نشان ندهند. آن‌ها ممکن است از تقلید حرکات صورت، صداها یا دیگر فعالیت‌ها خودداری کنند و ترجیح دهند به‌صورت جداگانه بازی کنند. این عدم تمایل به تقلید از رفتارهای اطرافیان ممکن است در اوایل رشد نوزادان مشخص شود و یکی از علائم این اختلال باشد.

مشکلات در خواب و تغذیه

یکی از مشکلات رایج در نوزادان مبتلا به اوتیسم، دشواری در خواب و تغذیه است. نوزادان مبتلا به این اختلال ممکن است به‌طور مکرر از خواب بیدار شوند، خواب‌های بی‌کیفیت داشته باشند یا در طول شب بی‌قراری کنند. علاوه بر این، ممکن است مشکلاتی در تغذیه مانند عدم تمایل به خوردن غذا یا تغذیه به‌طور غیرمعمول داشته باشند. این مشکلات می‌تواند تأثیر زیادی بر رشد و سلامت کلی کودک داشته باشد.

عدم علاقه به بازی‌های اجتماعی

بازی‌های اجتماعی یکی از مراحل طبیعی رشد نوزاد است که در آن کودک با والدین یا سایر کودکان بازی می‌کند. نوزادانی که مبتلا به اوتیسم هستند، ممکن است علاقه‌ای به بازی‌های اجتماعی نشان ندهند. آن‌ها ممکن است ترجیح دهند به‌تنهایی بازی کنند و علاقه‌ای به بازی‌های گروهی مانند قایم‌باشک یا بازی با توپ نداشته باشند. این عدم علاقه به بازی‌های اجتماعی می‌تواند باعث ایجاد مشکلات در رشد اجتماعی کودک شود.

مشکلات در هماهنگی حرکتی

نوزادان مبتلا به اوتیسم ممکن است مشکلاتی در هماهنگی حرکتی خود نشان دهند. آن‌ها ممکن است در انجام حرکت‌های ساده مانند غلت زدن، نشستن یا ایستادن تأخیر داشته باشند. این مشکلات می‌توانند به تأخیر در دستیابی به نقاط عطف رشدی کودک منجر شوند و والدین باید به این تغییرات توجه کنند تا در صورت لزوم اقدامات درمانی لازم را انجام دهند.

تأخیر در دستیابی به نقاط عطف رشدی

نوزادان مبتلا به اوتیسم ممکن است تأخیرهایی در دستیابی به نقاط عطف رشدی نشان دهند. این تأخیرها می‌توانند شامل دیرتر از همسالان شروع کردن به غلت زدن، نشستن، ایستادن یا راه رفتن باشند. این تأخیرها می‌توانند نشانه‌ای از مشکلات در رشد فیزیکی و حرکتی باشند و یکی از علائم برجسته اوتیسم در نوزادان به‌شمار می‌روند.

چگونه می‌توانیم اوتیسم را در نوزادان تشخیص دهیم؟

تشخیص اوتیسم در نوزادان معمولاً توسط متخصصان اطفال، روان‌شناسان یا پزشکان متخصص در اختلالات رشدی انجام می‌شود. این تشخیص معمولاً شامل ارزیابی‌های بالینی، مشاهده رفتارهای کودک و بررسی تاریخچه رشد او می‌باشد. در برخی موارد، ممکن است از ابزارهای ارزیابی استاندارد مانند آزمون‌های توسعه‌ای یا ارزیابی‌های رفتاری استفاده شود.

مهم است که والدین و مراقبان کودک به‌دقت رفتارهای کودک را مشاهده کنند و در صورت مشاهده هرگونه نگرانی، با پزشک متخصص مشورت کنند. تشخیص زودهنگام می‌تواند به مداخلات مؤثرتر و بهبود کیفیت زندگی کودک کمک کند.

نتیجه‌گیری

اوتیسم یک اختلال عصبی-رشدی است که می‌تواند تأثیرات قابل توجهی بر رشد و توسعه کودک داشته باشد. تشخیص زودهنگام این اختلال می‌تواند به مداخله‌های مؤثرتر و بهبود کیفیت زندگی کودک کمک کند. والدین و مراقبان کودک باید به‌دقت رفتارهای کودک را مشاهده کنند و در صورت مشاهده هرگونه نگرانی، با پزشک متخصص مشورت کنند. با تشخیص و مداخله به‌موقع، می‌توان به کودک کمک کرد تا مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی و حرکتی خود را بهبود بخشد و کیفیت زندگی بهتری داشته باشد.